Eme Eme Project is de nieuwe show van Marta Mansilla, fluitiste en componiste van de jazz/soul en hiphopscene van Madrid. Behalve Marta horen we hier David Sancho op piano, Fender Rhodes en synthesizer, Jesús Caparrós op el. bas, Alberto Brenes op drums en percussie, Virginia Alves en At One zijn vocaal te horen en Pablo Martin Jones heeft een bijdrage op electronics. Verder zijn er gastbijdragen van Mauricio Gómez op tenorsax en Miguel Gil op el. gitaar. Het is weer moeilijk zoekwerk om meer boven water te krijgen over deze cd, niets op de hoes zonder tekst, bijna niks op internet, ik begrijp niet waarom muzikanten hun muziek buiten hun landgrenzen bekend willen maken en daar dan niet de nodige maatregels voor nemen.

Het album begint met het lichtvoetige “Dillo”, sfeervol fluitspel van Marta wordt afgewisseld met zang van Virginia Alves waardoor er een intiem sfeertje ontstaat waarin het heerlijk wegdromen is. Ook “Clara” begint met fluisterend fluitspel tot halverwege het ritme drastisch versneld en het slagwerk meer op de voorgrond treedt. In “Simon Mavin’s Pedal” horen Mauricio Gómez op tenorsax, een rustig voortkabbelend nummer dat helaas in mijn oren wordt ontsierd door het geneurie van Virginia Alves en At One, dat riekt naar New Age, helaas. Dat wordt gelukkig goedgemaakt door het korte nummer “Intro” met wild fluitspel ondersteunt door rake klappen op het slagwerk. In “Alma” gelukkig geen geneurie maar echte zang hetgeen toch veel overtuigender klinkt.

Het loopt hier en daar zelfs over in beschaafde hip hop die hier heel passend klinkt. In “San-Pler” wordt het me iets te zoetsappig met de zang van beide dames, ook het titelnummer “Pacemaker” klinkt zweverig met veel ruimte voor Pablo Martín Jones met een lange synthesizer solo, where do we go? where do we run to ? is het adagium en dat wordt vele malen herhaald. In “Silverhead” horen we de el.gitaar van Miguel Gil en die had ik graag op meer nummers gehoord met zijn puntige, scherpe geluid, eindelijk een beetje ballen, samen met de fluit van Marta maken ze er een feestje van. Het album eindigt met “Outro” met een echte rap van At One. Mijn mening is nogal wisselend, goede nummers worden afgewisseld met zouteloze vocalen en wat meer pit was zeker op zijn plaats geweest, enfin, luister zelf.

Jan van Leersum.